8. To Saul Niguez, prawda?

Madryt, 29 Lipca 2013.

Irytujące promienie słoneczne drażniły moje powieki, które uchyliłam z trudem. Ból przeszył moją głowę. Wczorajszego wieczora zdecydowanie przesadziłam z alkoholem. Przyłożyłam dłoń do skroni i powoli rozejrzałam się po nieznajomym pomieszczeniu. Coś było zdecydowanie nie tak.

Wzrok zatrzymałam na nagich męskich plecach, ze śladami zadrapań. Wytrzeszczyłam szerzej oczy, czując napływ paniki. Co ja najlepszego zrobiłam? Dopiero teraz zorientowałam się, że jestem kompletnie naga, okryta jedynie cienką pościelą. Gwałtownie usiadłam trzymając kurczowo materiał na piersiach.

Chłopak, który do tej pory siedział na łóżku tyłem do mnie, i ukrywał twarz w swoich dłoniach, odwrócił się słysząc moją "pobudkę". Wciągnęłam gwałtownie powietrze widząc jego twarz.

- Saul? - wyjąkałam.

- Leire, ja ... ja nie wiem jak to się stało. - przez kilka sekund od ujrzenia go, ogarnęła mnie ulga, lecz potem ... zobaczyłam w jego oczach jedynie ból i poczucie winy. Zdradził swoją dziewczynę ze mną. - Przepraszam Cię.

- Nic nie pamiętam. - szepnęłam spuszczając głowę.

- Nie chciałem Cię budzić, ale też nie chciałem zostawiać samej ... - przeczesał nerwowo włosy wstając. Chwycił do rąk koszulę i zaczął ją zakładać. Miotał się z zaciętą miną. Nie tak wyobrażałam sobie poranek po mojej pierwszej nocy z chłopakiem.

- Mógłbyś ... ? - spytałam niepewnie. Pokiwał głową odwracając się do mnie tyłem. Zsunęłam bose stopy na podłogę i zaczęłam zbierać swoje części garderoby. Przespałam się z Saulem Niguezem. Po alkoholu. Kompletnie pijana. Co za wstyd! Nie pamiętałam nic z nocy, oprócz kilku migawek. Zresztą, on trzeźwy też na pewno nie był.
Zawsze byłam odpowiedzialna, ostrożna ... no właśnie. Z hukiem z moich rąk wypadła torebka. Panika znów ogarnęła moje ciało. - Saul, czy my ... ? Ja ... ja nie biorę tabletek ... - chłopak zacisnął usta w wąską kreskę i pokręcił przecząco głowo. Nogi się pode mną ugięły, aż z wrażenia musiałam usiąść.

- Spokojnie, może nic się nie stało.

- Nic się nie stało? - parsknęłam. Poczułam łzy napływające do moich oczu. - Przespaliśmy się ze sobą! Na dodatek mogę być w ciąży! Dla Ciebie to nic?!

- Leire. - kucnął przede mną i chwycił moje dłonie w swoje. - To nie jest tylko Twój problem ...

- Problem? - zironizowałam.

- To nie tak miało zabrzmieć ...

- Daj mi spokój. - zerwałam się odpychając go. Próbował mnie zatrzymać, ale znów się wyrwałam. - Zostaw mnie! Jeśli nadal masz mnie głupio przepraszać i gadać o problemach, to lepiej żebyś nic nie mówił! - łzy spłynęły mi po policzkach. Trzasnęłam drzwiami i szybko zbiegłam schodami w dół. Nie gonił mnie, ale i tak chciałam jak najszybciej stąd wyjść.

Przed domem szloch zatrząsnął moim ciałem. Co ja najlepszego zrobiłam? Miałam zapomnieć, a wpakowałam się w jeszcze większe tarapaty z nim w roli głównej. Ten ból w jego oczach ... żałował nocy ze mną. A ja? Jedyne czego żałowałam to to, że nic nie pamiętałam.

Pół godziny później wślizgnęłam się do domu. Było dopiero po siódmej, więc miałam nadzieję, że wszyscy jeszcze śpią. Nie doceniłam jednak jednej osoby.

- Leire Sonio Butragueño Gonzalez. - usłyszałam głos ojca za sobą, gdy stawiałam pierwszy krok na schodach. - Wiedziałem że wrócisz późno, ale nie sądziłem że to będzie poranek następnego dnia.

- Przepraszam. - szepnęłam odwracając się powoli w jego stronę. Stał w progu kuchni z kubkiem kawy w ręce. - Musiałam ... przemyśleć kilka spraw. - skłamałam.

- Płakałaś? - przyjrzał mi się dokładnie. Nie było sensu zaprzeczać, bo rozmazany tusz do rzęs był dowodem na wszystko. - Jeśli ktoś Ci coś zrobił, to zabije gołymi rękoma.

- Tak, i zwołasz królewską gwardię w postaci Ramosa, Marcelo i Pepe. - wywróciłam oczami, ale po chwili tonęłam w jego objęciach. Jego perfumy zawsze mnie uspokajały. Czułam się wtedy bezpieczna.

- Wtedy to nie będzie co zbierać. - wymruczał całując moją głowę. Słaby uśmiech pojawił się na moich ustach. - Powiesz mi, co się stało, czy lepiej aby staruszek się nie interesował Twoim życiem?

- Po prostu źle ulokowałam swoje uczucia.

- Zakochałaś się w niewidomym chłopaku? - spytał, a ja spojrzałam zaskoczona na niego, nie bardzo rozumiejąc o czym mówi. - Skoro odrzucił taką dziewczynę jak Ty, to zdecydowanie ma problem z oczami.

- Jesteś nieobiektywny.

- A on ślepy, albo głupi. - wzruszył ramionami. - Albo ... tu chodzi o coś innego. - westchnął ciągnąc mnie do kuchni. Usiadłam na krześle barowym, a po chwili przed moimi oczami pojawiła się lemoniada. Tata zawsze ją serwował gdy któreś z nas nie miało humoru. - To Saul Niguez, prawda?

- Słucham? - prawie pisnęła zaskoczona.

- Widziałem Twoje łzy na parkingu, jego wzrok ... po za tym, Emilio o wszystkim mi powiedział. - usiadł obok mnie. Uchyliłam zaskoczona usta. Co za bezczelny zdrajca! - Saul ma prawo nienawidzić naszej rodziny. Do dzisiaj jest kolcem na moim sumieniu.

- Uwierzyłeś swojemu synowi.

- Tak, Saul to zrozumie gdy będzie miał swoje dzieci. - westchnął ciężko, a ja poczułam jak blednę na te słowa. Szybko spuściłam głowę. - Ale to nie usprawiedliwia tego, że został źle potraktowany. Teraz to odbija się na was.

- Nie ma nas. - obruszyłam się.

- Cóż ... skoro tak twierdzisz. - uśmiechnął się pod nosem. - Kiedy się poznaliście?

- Rok temu. Powiedzmy, że uratował mnie przed natrętnym adoratorem.

- Leire, chcę żebyś coś wiedziała. - chwycił mnie za rękę. - Ty i twoje rodzeństwo jesteście dla mnie najważniejsi. Jedyne co dla was chce, to szczęścia. Dlatego kieruj się zawsze swoimi uczuciami, a nie opinią innych. Szczególnie Emilio. - pacnął mnie palcem w nos.

- W tym przypadku te uczucia doprowadziły mnie donikąd. A raczej do widoku Saula z inną dziewczyną.

- Czyli to o to chodzi. - pokiwał głową. Oh, żeby tylko to było problemem ... - Leire, przeanalizuj zachowanie Saula, jego wzrok, po czym zadaj sobie pytanie.

Czy na pewno jesteś mu obojętna?

Późnym popołudniem leżałam na łóżku kreśląc esy floresy w moim tajnym dzienniku. Przez cały dzisiejszy dzień, nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Sama doprowadzałam się do szaleństwa! Prawdopodobieństwo naszej wpadki była przeogromna, a ja byłam przerażona tą myślą. Bycie samotną matką w wieku dwudziestu lat? Bałam się tego. Ale sama byłam sobie winna. Zamiast wrócić do domu, wolałam upijać się prawie do nieprzytomności. Byłam żałosna. 
Do tego jego wzrok ... pełen bólu i wyrzutów sumienia. To był najgorszy widok jaki dotychczas ujrzałam w swoim życiu. 


Nie zachowuj się tak dziwnie, twardy jak skała, skoro pokazałam ci kawałki skóry, których światło słoneczne nawet nie dotyka. 
I mnóstwo pieprzyków o których sama nie miałam pojęcia. Pokazałam ci moją głupią słabość, moją piętę achillesową, moją ...

Dźwięk telefonu oderwał mnie od pisania. Przekręciłam głowę w jego stronę, po czym chwyciłam w dłonie. Nieznajomy numer. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Słucham?

- Proszę ... nie rozłączaj się. - usłyszałam po drugiej stronie głos Saula. Z wrażenia aż usiadłam.

- Skąd masz mój numer?

- Cristina. - odpowiedział. Uchyliłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Nie mogłem przyjść do Twojego domu, wiesz dlaczego.

- Dlaczego w ogóle miałbyś się ze mną kontaktować?

- Leire, proszę Cię. - westchnął. - Rano, to nie powinno tak wyglądać. Spanikowałem, gdy się obudziłem. Bałem się że ... że zrobiłem Ci krzywdę. Nie zasłużyłaś na to żeby ... to powinno inaczej wyglądać ...

- Jak to nie? Przespałam się z zajętym chłopakiem. - szepnęłam. Podbródek zaczął mi się niebezpiecznie trząść.

- Raczej z kompletnym idiotą. - prychnął. - Gdybym ... gdybym nie był tak uparty i schował dumę do kieszeni, to nie skrzywdziłbym żadnej z was. Przepraszam, choć wiem że to za mało ... 

- Prosiłam Cię rano, żebyś mnie nie przepraszał.

- Zasługujesz na o wiele więcej.

- To wszystko? - poczułam jak łzy powoli spływają mi po policzkach. - Jeśli o mnie chodzi, nie miej wyrzutów sumienia. Obiecuję, że zachowam to dla siebie i postaram się ...

- Nie. - przerwał mi gwałtownie. - Spotkaj się ze mną. Zaraz.

- Słucham? - wydukałam.

- Będę na Ciebie czekał w parku, na ławce gdzie ratowałaś mój krwawiący nos. - mimowolnie uśmiechnęłam się na tamto wspomnienie. - Cholera jasna ... Leire, jeśli cokolwiek to dla Ciebie znaczyło, przyjdź. Wyjaśnijmy sobie to raz na zawsze, w cztery oczy. Postanowimy co dalej. Jednak jeśli nie ... - tu przerwał. Zapadła pomiędzy nami cisza. - Zrozumiem. I postaram się trzymać od Ciebie z daleka. Przestaniemy dla siebie istnieć. - rozłączył się.

Jeszcze przez chwile trzymałam telefon przy uchu. Nie wiedziałam co mam zrobić. Czy chciałam go widzieć? Mógł łamać moje serce tysiąc razy na dzień, ale nadal biło na jego widok. Na dźwięk jego głosu. Dlaczego miłość musi być aż tak beznadziejna?

Wyjaśnić wszystko? Potrzebowaliśmy tego od jakiegoś czasu. Miałam już dość niedomówień, bezpodstawnej walki i fałszywej nienawiści. A co jeśli tata miał rację? Co jeśli nigdy nie byłam mu obojętna? Nigdy nie dowiem się tego siedząc we własnym pokoju.

Zerwałam się nagle z łóżka i wręcz w biegu zakładałam trampki na swoje stopy. Nawet nie oznajmiłam rodzicom, że wychodzę. Zresztą. Trzask drzwi wejściowych powinien być dla nich wskazówką.

Kwadrans później byłam przed bramą parku. Jednak nie przekroczyłam jej. Przerwał mi w tym głos nawołujący moje imię. Zaskoczona odwróciłam się do tyłu i stanęłam twarzą w twarz ze starszym, znajomym mi mężczyzną. Boria Niguez. Ojciec Saula.

- Czyli jednak przyszłaś.

- Słucham?

- Przez przypadek usłyszałem rozmowę Saula z Tobą. Gdy padło Twoje imię, zrozumiałem kim była dziewczyna, którą mój najmłodszy syn całował pod moim domem. Córka Emilio. - patrzył na mnie dziwnym wzrokiem.

- Ja nadal nie rozumiem ...

- Obydwoje doskonale wiemy, o ile na prawdę zależy Ci na moim synu, że powinnaś nie wchodzić do tego parku. - uchyliłam w szoku usta. Rozumiałam niechęć pana Nigueza do mojej osoby, ale czy aby nie przekroczył pewnej granicy? - Mącisz mu w głowie.

- Jeśli sądzi pan, że nie traktuje go poważnie ...

- Leire, posłuchaj. To mój syn i chce dla niego jak najlepiej. Twoja rodzina wystarczająco go zraniła. Tak na prawdę żadne z was nie wie, przez co przeszedł. Jednak jest silny i z tego wyszedł. I wtedy pojawiłaś się Ty. Jego kłótnia z Twoim bratem nie dała Ci do myślenia? Myślisz że nagle wszystko będzie piękne?

- Życie to nie tylko football.

- A jednak obydwoje wychowaliście się w tym świecie. - tu miał niestety rację. Wszystko wokół tego się kręciło. - Będziesz w stanie wspierać jego drużynę? Wspierać jego? Na stadionie Atletico, na którym nie będziesz mile widziana? Założyć jego koszulkę? - nie odpowiedziałam. Odpowiedź była oczywista. - Na początku może mu na tym nie zależeć, ale będzie tego potrzebował. W końcu nadejdzie taki dzień, w którym nie wytrzymacie tej presji i wybuchniecie. Zaczniecie się kłócić. On Ci powie, że Twój klub jest ważniejszy od niego, Ty będziesz chciała zaprzeczyć, ale w głębi duszy będziesz zawsze życzyć Atletico przegranej z Realem Madryt. Życzyć Saulowi przegranej. A ludzie? Córka Butragueño i piłkarz Atletico Madryt, ze śmierdzącą przeszłością wśród Madridistas. Doskonale wiesz do czego są zdolni. Jakie są media! Saul jest na początku kariery i potrzebuje tego luksusu jak spokój. Będąc z Tobą, będzie to niemożliwe.

- Więc dlaczego nie powiedział pan to jemu, tylko mi? Bo miałby inne zdanie na ten temat, prawda? Bo to ja mam wyjść na tą złą, która kopnie go w tyłek? Tego pan dla niego chce? Żebym go skrzywdziła?

- Doskonale wiesz, że on nadal jest z Yaizą. - spuściłam wzrok na swoje trampki. - Do dzisiejszego dnia był szczęśliwy, a teraz gryzą go wyrzuty sumienia. Myślisz, że byłby z nią dla kaprysu? Że nic do niej nie czuje? Nie, nie mój syn. Ją też chcesz unieszczęśliwić dla własnego kaprysu?

- Kaprysu? - prychnęłam oburzona. - Co ja panu takiego zrobiłam, że nawet przez chwile nie pomyślał pan o mnie? O moich uczuciach? Mój tata nigdy ...

- Twój ojciec ma wyrzuty sumienia związane ze mną i Saulem. Chce zbawić świat. Myśli, że zgadzając się na Twoją relację z moim synem, naprawi przeszłość.

- Mówi pan tak, bo go nienawidzi.

- Moja rodzina wystarczająco dużo wycierpiała przez Twoją. A moja żona? - zaśmiał się nerwowo. - Gdyby tylko wiedziała, że znacie się z Saulem i że ... że macie ze sobą coś wspólnego za plecami Yaizy. Nie tak go wychowała! Wiesz co powiedziała, gdy zobaczyła łzy w oczach Saula, które spowodował Twój brat? - syknął. - Że Twoja rodzina jest naszym największym przekleństwem. A teraz pojawiasz się Ty i mącisz mu w głowie!

- To nie była moja wina ... - szepnęłam czując napływające łzy i ból spowodowany jego słowami.

- Ale gdy wybierze Ciebie, będzie cierpiał. Chcesz tego?

- Nie.

- Więc wiesz co zrobić. - rzucił, po czym zostawił mnie samą przed bramą. Obserwowałam jak wsiada do samochodu, a następnie odjeżdża.

" ... gdy wybierze Ciebie, będzie cierpiał ... "

" ... przyjdź ..."

" ... Leire, jeśli cokolwiek to dla Ciebie znaczyło ..."

" ... przyjdź ..."

" ... postaram się trzymać od Ciebie z daleka ..."

" ... przyjdź ..."

" ... przestaniemy dla siebie istnieć ...

" ... przyjdź ..."

" ... gdy wybierze Ciebie, będzie cierpiał ... "

Rzuciłam się biegiem przed siebie. Z dala od tego parku. Z dala od Saula. Dla jego dobra.

Saul, jedynie Bóg wie, ile kosztowało mnie zostawić Ciebie.

***

Zaskoczone? Chciałam to wszystko opisać tak, abyście nie domyśliły się, że to z Saulem przespała się Leire, ale ... tak do końca chyba mi się to nie udało :) Natola, dzisiaj stwierdziłam że przewidujesz przyszłość jak Twoja bohaterka haha. Przed Tobą nie ma tajemnic :D

Nie będę się za bardzo rozpisywała ... wkraczamy pełną parą w teraźniejszość. Kolejny rozdział będzie bardzo ważny, dowiecie się między innymi jak Saul widział całą tą sytuację. Kim była dla niego Leire? Kim jest teraz? Co chciał wtedy zrobić? Odpowiedź w rozdziale 9!