12. Nikt nigdy nie zrozumie jak bardzo to boli.

Soczi, 15 czerwca 2018.

* Leire

- Pilar, ale jesteś pewna? - zaśmiałam się pod nosem na pytanie przerażonego Alexa. Ostatni raz zerknęłam na swoje odbicie w lustrze, poprawiając koszulkę reprezentacji Hiszpanii, po czym odwróciłam się w stronę rudzielca, pochylonego nad Alejandro z pampersem w dłoniach. - A co, jeśli zrobię mu krzywdę?
- Nigdy nie opiekowałeś się dziećmi Nacho? - zapytała rozbawiona Rubio.
- Opiekowałem, no ale wiesz ... - zerknął niepewnie na pampersa, a następnie na wpatrzonego w niego niemowlaka. - Minami zajmował się on, albo Maria, albo inni. - podrapał się po rudej czuprynie.
- Minami? - parsknęłam śmiechem. - Alex, nie kompromituj się. Za parę miesięcy zostaniesz ojcem, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że cała odpowiedzialność związana z pampersami spadnie na Sandrę?
- Tej opcji jeszcze nie przedyskutowaliśmy.
- Masz szansę się nauczyć i zaimponować swojej żonie. - zachęcała go nadal Pilar, chociaż po jej minie widziałam, że jeszcze chwila, a parsknie śmiechem. - Zaczynasz od rozpięcia guzików przy śpioszkach. - instruowała.
- Czemu on tak na mnie patrzy? - spytał zdezorientowany. Zdziwiona zerknęłam na Alejandro. Wszystko było w normie.
- Niby jak?
- Tak jak jego tatuś przed faulem na czerwoną kartkę? - wymieniłyśmy się z Pilar rozbawionymi spojrzeniami. Alex nigdy nie przestawał mnie zadziwiać.
- Co najwyżej może Cię obsikać, gdy zdejmiesz mu pampersa, jeszcze nie ma tak mocnych nóżek. - wywróciłam oczami, ale rudzielec jedynie zrobił przerażoną minę. - Ugh, daj mi to! Już i tak jesteśmy spóźnieni!
Alex, wspaniałomyślnie, pomógł Pilar z pozostałymi chłopcami. Lekko spóźnieni, udaliśmy się specjalnym autokarem w stronę stadionu, gdzie za dwie godziny miał odbyć się mecz Hiszpanii z Portugalią. Denerwowałam się jak nigdy. Portugalia nigdy nie była wygodnym przeciwnikiem dla moich rodaków. Na dodatek miała Cristiano Ronaldo. Wyczuwałam remis, ale i wielkie nerwy. Zresztą, towarzystwo Fernandeza wcale nie pomagało ...
- Alex? Dacie mu na imię Alex? - nie dowierzałam. - Boże, co z wami jest nie tak? Podbudowujecie sobie męskie ego nazywając swoich synów własnymi ksywkami? Najpierw Isco, potem Nacho, teraz Ty!
- Przecież moje imię jest piękne! - oburzył się.
- Twoje imię to Alejandro, tępa dzido! A Alex to tylko ksywka. Tak jak Nacho, bo jego prawdziwe imię to Jose Ignacio! Zapomnieliście co macie napisane w papierach? - wywróciłam oczami, po czym próbowałam skupić się na przebiegu spotkania. Próbowałam. Ale miałam obok tego rudzielca!
- Alejandra też ma po mnie imię. - zauważył.
- Właśnie, Alejandra! Nie Alexandra czy Alex. Zresztą, Twoje dziecko, Twoja sprawa. Dla mojej przyjemności możesz je nawet nazwać Messi, jak Isco swojego psa.
- Wypluj to! - pisnął.
- GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!!! - wrzasnęły trybuny, a my z Alexem zaczęliśmy się rozglądać zdezorientowani.
- Wujek Nacho strzelił gola! - zawołał Nano. Dopiero po paru sekundach, gdy zorientowałam się co i jak, pisnęłam radośnie wpadając Alexowi w ramiona. Zaczęliśmy krzyczeć jak para wariatów. Aż żałowałam, że nie zobaczyłam tego spektakularnego trafienia na żywo ... bo akurat spierałam się z rudzielcem. W sumie, Nacho powinien to zrozumieć.
Uroczyście obiecałam sobie, że nie oderwę wzroku od murawy do ostatniego gwizdka. Posadziłam więc Marco na swoich kolanach i śledziłam piłkę toczącą się po boisku.
- Wchodzi Lucas. - zauważył Alex. Z uśmiechem spojrzałam na Vazqueza czekającego na zmianę. Tak jak i Nacho, zasłużył na spełnienia swojego marzenia o grze na Mundialu. Obydwaj w ostatnim czasie zaliczali świetne występy. Byłam z nich dumna, jak wszyscy kibice Realu Madryt.
- A wujek Saul? - wypalił nagle Marco.
- Wujek Saul? - zdezorientowany rudzielec spojrzał najpierw na dwulatka, a następnie na mnie. Z trudem przełknęłam ślinę. - Skąd on wie?
- O czym niby? - prychnęłam. - Po prostu poznał Nigueza na treningu i tak jakby ochrzcił go mianem ulubionego wujka.
- Lubię wujka Saula. - dodał blondynek.
- Nie tylko Ty. - mruknął rudzielec odwracając wzrok w stronę boiska. Nie skomentowałam tego, chociaż doskonale wiedziałam, o czym mówił. Jedynie westchnęłam ciężko zerkając w stronę ławki rezerwowej. Gdzieś tam, pomiędzy hiszpańskimi zawodnikami, siedział Saul. Nasze kolejne spotkanie było nieuniknione, ponieważ po meczu mieliśmy się zobaczyć z Sergio i Nacho.
- Szlag, rzut wolny!
- Alex! - syknęłam wskazując na Marco, ale na całe szczęście chłopiec był skupiony ma czymś innym.
- Cristiano to strzeli, zobaczysz.
Tak też się stało. Cristiano wyrównał wynik cudownym strzałem. Mecz skończył się spodziewanym remisem.

Godzinę później, czekałyśmy na przestronnym korytarzu, aż piłkarze wyjdą z szatni. Mieli udać się wprost do autokaru, ale Ci, których rodziny pojawiły się na tym meczu, dostali kilka minut na to, aby się przywitać.
- Czy mnie oczy nie mylą? - usłyszałam za sobą rozbawiony głos z portugalskim akcentem. Z szerokim uśmiechem odwróciłam się w stronę znajomego osobnika. - Księżniczko, wolałem gdy miałaś na sobie moją koszulkę!
- Pepe, jak dobrze Cię widzieć. - wtuliłam się w jego silne ramiona. - Madryt bez Ciebie już nie jest taki sam.
- Fakt, pomagałem Twojemu ojcu odganiać od Ciebie adoratorów. Pewnie ma ręce pełne roboty! - wywróciłam jedynie oczami na te słowa. - Czy ja mam dać po uszach Ramosowi i Marcelo za to, że nie dają rady beze mnie?
- Przeceniasz moje możliwości.
- Dlatego każdy, kto przechodzi właśnie obok nas, patrzy nie na mnie, tylko na Ciebie? - uniósł zabawnie brew ku górze. Zaśmiałam się i spojrzałam w bok. Akurat, na moje nieszczęście, obok nas przechodził Saul z Koke. Gdyby wzrok mógł zamrażać, to byłabym w tej chwili bryłą lodu!
- Wujek Saul! - usłyszałam za sobą. Wywróciłam oczami, a Pepe zaskoczony przyglądał się obecnej scenie. Marco z Nano podbiegli do Nigueza, wystawiając swoje łapki. Wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Kucnął przed chłopcami i z szerokim, szczerym uśmiechem, zaczął z nimi rozmawiać. Nawet Koke wciął się do dyskusji, o dziwo nie zawstydzając Marco.
- Czy ja dobrze widzę? - Pepe objął mnie ramieniem, nie odrywając od nich oczu. - Małe Ramosy i piłkarze Atletico?
- Przed tymi z Barcelony uciekają, jeśli Cię to pocieszy. - mruknęłam. Po chwili na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Marco objął Saula swoimi rączkami i coś wyszeptał mu do ucha.
- Czy ja ostatnio zbyt mocno nie sfaulowałem Ramosa?
- Pepe, przestań. - zaśmiałam się.
- Oj, przecież żartuje. - rzucił, po czum odwróciliśmy się w stronę nawołującego go Cristiano. Machał do swojego rodaka, aby natychmiast wrócił. Uniosłam dłoń w geście powitania, na co jedynie puścił mi oczko. Typowy Cristiano.
- Uciekam mała. - cmoknął mnie w policzek. - Pozdrów rodzinę. Gdy będziemy w Madrycie, to na pewno wpadniemy. Dziewczynki o Ciebie pytają.
- Wiem, jesteśmy w kontakcie z Sofią. Ucałuj je wszystkie!

Krzyk małych Ramosów rozległ się po korytarzu. Sekundę później przebiegli obok mnie wpadając w ramiona Sergio. Pilar ze śmiechem, i śpiącym Alejandro na rękach, ruszyła w ich stronę. Po Saulu i Koke nie było śladu.

***


*Saul

Spędzenie takiego meczu na ławce było wręcz katorgą. Chcesz pomóc kolegom, ale nie masz jak. Remis był rozczarowujący, jak i zadowalający. Byliśmy więcej czasu przy piłce, mieliśmy więcej okazji, ale im wystarczył błysk geniuszu Ronaldo, żeby wyrównać wynik. Pierwsze koty za płoty, teraz powinno być tylko lepiej.
Razem z Koke opuściliśmy szatnię. Jedyne, o czym teraz marzyłem, to sen i odpoczynek. Adrenalina opadła, pozostało tylko zmęczenie.
Idąc korytarzem już z daleka usłyszałem dyskusję dwóch małych chłopców. Wiedziałem doskonale do kogo te głosy należały. A skoro synowie Sergio czekali na swojego ojca, musiała razem z nimi być i Leire. I nie myliłem się. Pogrążona była w rozmowie z Pepe, do którego szeroko się uśmiechała. I ta koszulka. Do twarzy jej było w czerwonym kolorze.
Razem z jej widokiem, powróciło wspomnienie sprzed paru dni. Poczułem jak ciśnienie mi się podnosi i ogarnia mnie złość. Leire swobodnie paradowała w Rosji w koszulce reprezentacji i wspierała swój kraj. A przecież miała to robić Yaiza! Czemu ta bezczelna Butragueño nie mogła zostać w Madrycie? Ze swoim facetem?
Iskierki w jej oczach zniknęły, gdy tylko na mnie zerknęła. Odbierałem jej całą radość z życia? I bardzo dobrze! Nie zamierzałem robić nic innego. A teraz chciałem jedynie znaleźć się w tym cholernym autokarze ...
- Wujek Saul! - zaskoczony ujrzałem synów Sergio podbiegających do mnie z wyciągniętymi łapkami. Machinalnie uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Ci dwaj nie wzbudzali w człowieku nic innego, jak tylko pozytywne emocje. Kucnąłem na przeciwko nich, chcąc być tej samej wysokości i przybiłem "piątki".
- Cześć łobuziaki, czekacie na tatę?
- Tak! Ale Alejandro już śpi. - starszy z chłopców wskazał paluszkiem na niemowlaka w ramionach ich matki. Nie znałem osobiście słynnej Pilar Rubio, ale odwzajemniłem uśmiech, który mi posłała.
- Bo jest malutki, nie to co tacy duzi chłopcy. - obydwaj na te słowa zabawnie się wyprostowali. Ze śmiechem poczochrałem każdego z nich.
- Saul, może przedstawisz mi swoich kolegów? - zażartował Koke nachylając się nad nami. Obydwaj z zaciekawieniem się mu przyglądali.
- Znam Cię. Grasz z tatusiem. - odezwał się starszy, rozbawiając mojego przyjaciela.
- Zgadza się. - potrząsnął delikatnie jego dłonią, po czym wystawił ją w stronę Marco. Jego reakcji najbardziej  byłem ciekaw, ale o dziwo posłał mu uśmiech.
- Przy najbliższej okazji, powiem Beatriz, że dzieci Cię lubią. Może weźmie to pod uwagę.
- A kto by mnie nie lubił? - prychnął.
- Wujku? - niespodziewanie Marco objął moją szyję rączkami. Uśmiechnąłem się przytulając go delikatnie. - Pogras ze mną? Ale tylko ze mną!
- Jeśli odwiedzisz tatę na treningu, to uroczyście obiecuję, że razem pokopiemy piłkę. - puściłem mu oczko. Zadowolony pokazał światu swoje pojedyncze ząbki.
Po chwili jednak przestałem być w centrum uwagi, ponieważ na horyzoncie pojawił się Sergio. Synowie od razu rzucili się w jego stronę. Razem z Kokę ruszyliśmy w stronę autokaru.
- Fajne dzieciaki. - rzucił, na co przytaknąłem. Zajęliśmy swoje miejsca na tyle autokaru. Z zaciekawieniem włączyłem telefon i zacząłem odpisywać na wiadomości. - Beatriz będzie już na kolejnym meczu.
- Moi rodzice również. - odpowiedziałem nie odrywając wzroku od zdjęć nadesłanych mi przez brata.
- Rozmawiałeś z Yaizą?
- Serio, Koke? - jęknąłem.
- Przepraszam. Po prostu ... widzę jaki jesteś czasami nieobecny. To zaskoczyło nas wszystkim. Po prostu ... przepraszam. - speszył się.
- Chcesz mi pomóc? - westchnąłem. - Po prostu zajmij moje myśli czymś innym. Możesz nawet gadać od rzeczy, wszystko mi jedno!
- Nawet o nowej sesji zdjęciowej Adriany Limy? - poruszał charakterystycznie brwiami, na co parsknąłem śmiechem. - Ale ani słowa Beatriz! - zastrzegł szukając owych zdjęć w internecie.
- Obiecuję!

***

* Leire

- Dzieciaki śpią, więc zasłużyłyśmy na lampkę wina. - oznajmiła Pilar wchodząc na taras, gdzie obecnie urzędowałam. Podała mi lampkę, po czym zajęła miejsce obok mnie. - Przeżyłyśmy.
- Nie da się ukryć. - upiłam łyk czerwonej cieczy wpatrując się w szumiące morze.
- Jak to znosisz? - spytała niespodziewanie. Westchnęłam ciężko zamykając na kilka sekund oczy. - Leire, przepraszam. To moja wina. Zaciągnęłam Cię do Rosji kompletnie zapominając, że on też tu będzie.
- Nie jestem tu dla niego, tylko dla moich przyjaciół.
- Ale musisz znosić jego towarzystwo.
- Ignorowanie siebie nawzajem nigdy nam nie wychodziło. - uśmiechnęłam się smutno, pociągając większy łyk wina. - Wiesz, za każdym razem, gdy go widzę, to tak, jakbym krzyczała, ale nikt tego nie słyszał. To żałosne, że ktoś może być dla Ciebie aż tak ważny, że bez tej osoby, czujesz się jak śmieć.
- Przestań. - skarciła mnie.
-  Nikt nigdy nie zrozumie jak bardzo to boli. - pociągnęłam nosem, czując napływające łzy. - To beznadziejne uczucie nie chce zniknąć, bo nie ma na to lekarstwa. A wiesz, co jest najgorsze? - spojrzałam na nią. - Chcę dać szansę Roberto, ale tak jak w przypadku innych facetów, nie jestem w stanie. Bo jedyne czego moje serce pragnie, to powrotu czasów naszych kłótni, żeby razem z nimi mogły wrócić też te dobre momenty.
- Leire, na Boga, powiedz mu prawdę!
- I co to zmieni? - prychnęłam. - On ma swoje życie, jest szczęśliwy. Wolę żyć z myślą, że kiedyś mogłam coś dla niego znaczyć, zamiast zostać wyśmiana.
- On ma prawo wiedzieć.
- Za późno. - szepnęłam dopijając wino. - Taką podjęłam decyzję i teraz muszę żyć z jej skutkami. To wszystko po prostu będzie wracać, wspomnienia, ale on nigdy tego nie zrobi. Czasami mam wrażenie, że część mnie wiedziała od chwili, gdy go ujrzałam, że tak się stanie.
- Chodź tu do mnie. - Pilar mocno mnie objęła.
- Wtedy, pod tym parkiem, najgorsze nie było to, że straciłam równowagę w moim życiu. Tylko to, że straciłam jego. Na zawsze.

***

Publikuję w sobotni wieczór, chociaż szczerze mówiąc jest już prawie niedziela :) Powoli wkręcamy się w Mundial, pierwszy mecz za naszymi bohaterami. Zabawne, bo aktualnie jestem na etapie pisania tego najsmutniejszego ... a raczej się staram, mimo że wenę mam na bardziej "wesołe" rzeczy :) Olcia, bez takich mi tu! :P I cóż ... coś czuje, że mnie zabijecie.

Miałam myśl, aby opisać wydarzenia na tym turnieju inaczej ... ale to nie miałoby żadnego sensu, także będziemy się trzymać "prawdziwych" rezultatów ... niestety, ale z Saulem na ławce. A szkoda bo ...